Afscheid nemen.... bestaat niet!

Vanakam!

Of nee, eigenlijk moet ik nu 'Namaste' zeggen..
Ik heb Tamil Nadu namelijk achter me gelaten en zit nu hoog in de lucht op weg naar dehoofdstad van India: New Delhi. Ik heb superveel zin in om aan mn reis te beginnen, maar Chennai achter me laten doet wel pijn. Ik heb hier zo veel beleefd en na 5 maanden voel je je echt thuis in een stad en zeker ook in het huis. Ik mis de jongens nu al!!

De laatste maand zijn ze weer naar school gegaan. Dat was wel weer wennen: een leeg huis, na de hectische zomervakantie ;) Maar ook wel lekker!! Eerst bleef ik in de tijd dat de boys naar school gingen thuis om te slapen en boeken te lezen. Na een week was ik dat zat en ging ik vaker op pad. Naar het strand, de bioscoop, een shoppingmall. Maar ook naar het meisjeshuis en Raiboram (het andere jongenshuis), want daar zijn altijd wel mensen te vinden :)

Tijdens summercamp ben ik best wel close geworden met de jongens van Raiboram. Ik ging na summercamp dan ook een of twee keer bij hen langs per week, wat echt superchill was. De jongens zijn rond mijn leeftijd en kunnen best goed Engels, waardoor we lekker konden hangen en kletsen. In Anbu Illam moet je toch altijd iets doen om de kinderen te vermaken en het levendig te houden. Het was een leuke afwisseling!
De jongens leven daar heel open. Het is geen huis, het is meer een grote veranda. De jongens leven de hele dag buiten (behalve school dan). Ze wassen buiten, eten buiten, slapen buiten. Alles kan in het warme India :)

Mn moeder had allemaal spelletjes opgestuurd en dat was echt een groot succes!! Als er vrije tijd was speelden we Uno, mens-erger-je-niet of vier-op-een-rij :) Ik ben op zoek gegaan naar meer spellen en het gevonden in een grote shoppingmall. Ik kocht games in grote dozen voor alle drie de huizen. (Jenga, Monopoly, Mastermind, Chinese Checkers, Stratego) De verkoopster keek me met grote ogen aan toen ik wilde betalen. Met drie van hun grootste plastic tassen liep ik de winkel uit. Hoewel ik t liefst met de bus reis moest ik nu toch echt een tuktuk pakken want zo kon ik de bus echt niet in (het was inmiddels 5 uur 's middags en dan kan je je dus echt niet verplaatsen in de bus. Ik zag de boze blikken van de mensen al voor me...

Hoewel het elke keer een zweterige ervaring is, reis ik graag met de bus. Het is leuk om mensen te kijken en het is duizend maal goedkoper dan een 'auto', zoals Indiërs tuktuks noemen. Onze auto's zijn 'cars' en zie je niet zo veel in Chennai. Ze zijn te groot voor het drukke verkeer en te duur voor de gemiddelde burger. De bus kost 5 rupees (8 cent) en een auto kost (voor een blanke chick die niet goed kan afdingen) 200 rupees (3 euro).

En dan het afscheid....

De laatste week was top maar ook vermoeiend, omdat je de hele tijd denkt: laatste keer dit, laatste keer dat.. Zondagochtend vertelde father aan de hele groep dat ik zaterdag zou vertrekken. Sommige oudere jongens wisten het al, maar de meesten keken verschrikt mijn kant op. Toen we even later de ruimte uitliepen kon ik me haast niet voortbewegen door alle jongens die aan me hingen en zeiden: "No Boo!!" "You really going?" "Why Boo?" "You are not going!" De kleine Sudhagar van 6 vroeg me "Enga porra, Boo?" Omdat ik na vijf maanden een Tamilpro ben geworden kon ik verstaan wat ie zei: Waar ga je heen. Ik antwoorde in mn beste Tamil dat ik naar mn papa, mama en broertjes ging. Daarop zei hij iets wat ik (helaas, helaas) niet begreep en ik vroeg hulp aan een oudere jongen. Het was: maar ik ben toch ook je broertje. Snik. Deze week was hij ziek en terwijl ik mn kamer alle boeken met foto's en lieve woorden aan t vullen was, zat hij naast me te kleuren, te spelen met een autootje of te slapen. Zo fijn zo'n klein mannetje die op je schoot ligt. Beetje jammer alleen dat ie vet erge koorts had en het al zo warm in mn kamer is, maar oke ;)

Ik heb de boeken op tijd af gekregen maar omg wat een werk was dat!! 77 jongens. Eerst voor iedereen foto's uitzoeken, daarna de de foto's uitprinten in een fotoshop, de foto's weer sorteren, een leuk verhaaltje schrijven in elk boek en de foto's toevoegen.

Ik heb de boeken gegeven op mn afscheidsavond, donderdag. Om 7 uur startten we met een mis en daaropvolgend was er een programma met dans, zang, drama en speeches. Omdat broether Kishore zondag jarig was geweest werd dat ook gevierd. Het was een superleuke avond en de jongens waren superblij met mijn gifts :) Ik heb ook een traantje moeten wegpinken bij de speech van twee jongens. In hun beste Engels en ook wel stukjes in Tamil bedankten ze me en zeiden ze superlieve dingen. Vooral de zin: 'Thankyou for being our sister' raakte me omdat ik het ook zo voel. Zij zijn mijn broertjes en ik ben de grote zus. Een familie. Zo hebben deze maanden gevoeld.

Vorige week was ik aan het basketballen met Gowtham (11). Bijna elke dag hebben we basketballpractice met zn tweeën waarbij we oefeningen doen en op t laatst een shootinggame. Tussendoor praatten we over van alles en nu kwam zn zus Ammu(14) aan de orde (zij woont in het meisjeshuis en zij en Gowtham lijken echt als twee druppels water op elkaar: zelfde gezicht, zelfde zwarte huid (bijna afrikaantjes), zelfde stem en allebei ondeugende grappenmakers wat resulteert in aardig wat straf) Ik vroeg hem of hij zn zus weleens miste waarop hij resoluut nee antwoorde. 'I have you, right?' Big smile. 'That's true!" High five. :)

Sadique, mn favoriete jongen, heeft t erg lastig. De laatste paar dagen wijkt ie niet van mn zijde, wat ik helemaal niet erg vind :) Zondag waren we zn kleren in de zon aan het leggen. Op een gegeven moment greep ie naar zn hart en zei hij in zn beste Engels: "Renske, you going this really paining." Ai."For me too, Sadique, for me too.." En dat meen ik echt. Hij is gewoon mn allerbeste vriend geworden en mn broertje. En van hem gescheiden worden gaat moeilijk zijn. Dat voel ik nu al. De laatste dagen kreeg hij tranen in zn ogen "I am feeling Renske" als we praatten en vandaag moest ie huilen toen ik wegreed. Soms denk ik dat ik te dichtbij ben gekomen. Dat ik hem alleen maar pijn doe door zo'n band op te bouwen terwijl ik na vijf maanden weer weg ga.. Maar ik weet ook bijna zeker dat Sadique met een blij gevoel kan terugkijken op deze tijd :) Het komt wel goed met hem! Hij heeft voor altijd een speciaal plekje in mn hart en ik dat van hem.

De meeste jongens zeggen dat t zo saai wordt zonder mij. Dat snap ik wel. De nieuwe brothers zijn nou niet bepaald gangmakers of het zonnetje in huis. (En ik wel haha ;) )
Ik hoop voor ze dat er snel nieuwe volenteers komen!!! Het betekent zo veel voor ze dat die er zijn. Sommige jongens lieten me vol trots foto's van vrijwilligers van 6, 3 en 2 jaar geleden zien met altijd de vraag: 'You know them?' 'Uhhh.. nee.' :) Ik heb nu wel hoop dat ik niet wordt vergeten en dat als ik terug kom niet iedereen me aankijkt van: Wie de piep ben jij?! ;)

Vrijdagavond heb ik afscheid genomen van de jongens in Raiboram. Ik kwam om 6 uur aan en van 6 tot 8 uur is het studytime. Maar in plaats van studeren waren de jongens afscheidskaarten en tekeningen voor me aan t maken en ik was hun schriften aan t volkladderen met hartjes en bloemen haha. Ze waren blij met de boeken en nadat ik iedereen uitgebreid gedag had gezegd moest ik toch echt huilen. Ze hadden me nog gewaarschuwd. Ik sta bekent als de huilebalk, nadat ik in summercamp best vaak heb gehuild (de dood van Sudhagar zorgde voor veel zwakke momentjes..) maar ik kon de tranen niet bedwingen. Huilend ben ik t terrein afgereden. Goodbye my friends..

Vanochtend (zaterdag) ben ik na het ontbijt voor de laatste keer naar mn girls gefietst. Ik heb met ze in de tuin gehangen en gedanst en gezongen. Op een gegeven moment riep sister Jacelee ons naar binnen en werd ik bedankt door de meisjes, kreeg ik van iedereen een armbandje die ze gescoobidood hadden (kennen jullie t nog?) en een grote doos met zelfgemaakte oorbellen. Superlief!!!! Het mooiste moment was toen we met zn allen in een soort van groepshug Tum Hi Ho zongen. Mn eerst geleerde nummer hier, die ik daarna aan iedereen (jongens en meisjes heb aangeleerd) (Een van de meisjes bedankte me dus ook voor het aanleren van Hindi lol). Het was zo mooi en een meisje, Nasima, moest huilen. De schade viel mee ;). Ook moest India Pathi (oma) huilen wat ik erg moeilijk vond om te zien. Ze betekent echt veel voor me en ik ga haar echt heel erg missen. Ze had een gedicht uitgezocht over een kleindochter en oma en die aan me gegeven. Zo nice :) Om half 12 fietste ik voor het laatst mn vertrouwde stukje Chennai op een knalroze damesfiets, die ik heb achtergelaten in een huis met 50 mannen :)

Tot twee uur heb ik games gespeeld met de jongens. Iets daarna was het moment toch echt aangebroken.. De minivan stond voor de deur en ik zei alle jongens gedag. Ik heb me ingehouden tot we straat uitreden maar toen heb ik ff lekker uitgehuild. Het idee dat ik ze gewoon jaren niet ga zien en dat deze periode, waarin ik zo gelukkig ben, tot een einde is gekomen maakt me nog steeds verdrietig. Nu ik dit schrijf zit ik weer te huilen. Ik ben zo dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken en dat ik zoiets gewoon kán doen. Ik ben bevoorrecht en heb superveel geluk in mn leven. Dat realiseer ik me nu echt supergoed. Dit waren de meest speciale maanden van mn leven en ik zal dit avontuur nooit vergeten!!!!

En het is nog niet afgelopen!

Ik zit inmiddels in de starbucks op mn groep te wachten, die vannacht om 00.40 aankomt. Ik ben hier al vanaf 20.00. Wachten duurt lang en ik ben moe maar eindelijk heb ik tijd om een nieuw blogje voor jullie schrijven jeeeej :) Overal om me heen hoor ik Hindi. het voelt gek. Niet meer vertrouwd. Ik voel me een echte tourist nu. (wat ik hier ook ben ;) ) Hindi klinkt gek. Het is heeeel anders dan Tamil. Tamil is een soort van Italiaans/Turks/iets wat ik niet kan plaatsen en Hindi is een soort van Pools/Koreaans/iets wat ik niet kan plaasten haha. Ja ik weet t, heel duidelijk :)

Morgen ga ik Delhi ontdekken en vannacht slaap ik in een zacht bed op een kamer met airco. Wat een luxepaardje ben ik ook ;)

Goodbye my friends

You will hear from me soon..

Wordt vervolgd...